De datum van 6 februari 2023 nadert snel, we vertrekken naar Vietnam om onze sv Kiskadee op te halen. Daarmee ervaren we een gezonde spanning, leuk en verdrietig. Ten slotte werken we al 5 jaar naar dit punt toe.

De beslissing om een Seawind te kopen, 2 maanden voor de algemene lockdown voor Covid. En dan de aanbetaling en het wachten tot de bouw gaat starten. Gevolgd door vertragingen met gedoe in de supply chain van 1/2 januari naar eind februari, misschien wel midden maart.

Zeilen, zeilen, zeilen om meer ervaring op te doen. En het behalen van diploma’s voor ongeveer alles. Van vaarbewijs tot aan ehbo. Lezen, lezen, lezen, leuke verhalen, technische verhalen, reviews over producten. Ach lezen is leuk.

Lijstjes, de lijstjes. Wat te doen en wat mee te nemen en wat vooral ook niet. Onze eerste neiging is alles te kopen, ook dingen die niet direct of zelfs indirect nodig zijn. Lijstjes zijn soms boodschappenlijstjes en spulletjes kopen is leuk, we zullen beslist extra luchtvracht kilos nodig hebben als we naar Ho Chi Minh City afreizen.

De eerste verkenningen om ons huis te verkopen, van een mooie taxatie tot aan de verkoop, net voor het ineenstorten van de huizenmarkt. Het opzeggen van mijn baan, het vervroegen van het pensioen van Therese. Dat zijn grote stappen met gemixte emoties. Als je op de bank zit en het nog eens overdenkt, dan pas zie je alle kanten en moet je echt afscheid nemen. Inclusief wat ontkenning, rouw en berusting.

Algemene trend in dit alles is dat je al die activiteiten ongeveer 3 keer doet. Het idee, de uitwerking met alles er op en aan en het weer downsizen naar een handelbaar volume. De boordapotheek als voorbeeld met dank aan de huisarts en onze lokale apotheek. Maar een hecht setje moet je dan weer zelf bij de medische groothandel kopen. Grrrr.

Een aparte paragraaf voor de bureaucratie. Het uitzoeken of je ingezetene blijft of uitschrijft, Wat, ja dat is een complex verhaal, zie Briefadres, INGEZETENE of uitschrijven. Je hebt een zeiljacht en wilt het registreren, ook nodig voor je MMSI, je verzekeringen, inklaren, je veiligheidsmiddelen etc. Veel dingen die niet mogen of kunnen. Dus, je merkt dat geautomatiseerde systemen geen rekening houden tot het helemaal niet aankunnen dat je een uitzondering bent. En dan is een schip in Nederland registreren terwijl het ver weg gebouwd wordt, praktisch onmogelijk. De frustratie loopt dan op en dat helpt niet. Vriendelijk blijven, vragen blijven naar wat wel kan, het liefst in persoon afstemmen. En er is altijd wel een andere oplossing. Omdenken, omdenken, omdenken!

En dan is er het afscheid nemen van familie, vrienden, je sociale leven, werk. Met meer emoties dan we dachten, het valt niet mee. Ondanks dat we tegen onszelf zeggen: kom, kom we gaan lang op vakantie, het is niet emigreren. (Misschien is zeilen over de wereld nog wel minder vast) We hebben gewoon moeite met afscheid nemen. En dan zijn wij nog redelijk internationaal georiënteerd en gaan echt weg voor iets leuks en bijzonders. Daarom alles samengevat

We vertrekken, met vreugde en verdriet !